بررسی اثر سیتوکین های il-12وil-22 بر ایمنی زایی پلاسمیدهای کدکننده ژن های lack (leishmania homologue of receptor for activedckinas) و tsa(thoil specific antioxidant) لیشمانیاماژوردر موشbalb/c

جهت ایجاد روش های جدید و مفید برای درمان و پیشگیری بیماری لیشمانیوز در دهه های گذشته مطالعات زیادی در زمینه واکسن مناسب انجام شده است و اخیرا نقش il-22 در ایجاد حفاظت و مکانیسم دفاع ذاتی، در کنترل عفونت های باکتریال، ویرال، هموستازی و ترمیم بافت ثابت شده است. لذا در این تحقیق اثر سیتوکین il-12, il-22 به همراه پلاسمید کد کننده ژن tsaو lack لیشمانیاماژور در روند بیماری لیشمانیازیس در موش balb/c بررسی شد. موش های مــاده balb/c در گروه های ویــژه خــود بصــورت (im) در سـه نــوبــت بــا ژن lack ,tsa.lack+tsa,lack+il-12,lack+tsa+il-12.tsa+il-12 واکسینه شدند و اثر il-22 در تحریک پاسخ ایمنی بر علیه لیشمانیازیس با یا بدون ژن های فوق در قبل و بعد از چالش با پروماستیگوت انگل لیشمانیا ماژور l.major سویه استاندارد ایرانی mrho/ir/75/er بررسی شد. سنجش ایمنی سلولار و هومورال با اندازه گیری سایتوکین های il-4 و گامااینترفرون و کشت سلول های لنفوسیت طحال و mttو بررسی igg2a,igg total igg1, با روش الیزا درگروه های کنترل و ایمن شده و گروه دریافت کننده il-22 انجام گردید. بررسی های بالینی نیز با اندازه گیری قطر زخم، و طول عمر موش ها و وزن موش ها انجام شد. نتایج بررسی های ifn-? il-4,igg total, igg1, igg2a, و mtt نشان می دهد که il-22 بطور مشخص سبب افزایش تولید گاما اینترفرون و کاهش تولید il-4 قبل و بعد از چالش می شود. و این اختلاف با سایر گروه ها با (05/0>p) معنی دار شده است. بررسی اندازه زخم در طی هفته 7 و 30 نشان داد که کمترین اندازه زخم را گروه il-22-5ng داشتند همچنین گروه il-22-5ng دارای بیشترین میانگین وزن و بقا بوده است نتایج در سایر گروه ها نیز به صورت زیر است، از لحاظ طولانی بودن بقا (100%) گروه های tsa+il-22, lack+il-22 نسبت به سایر گروه ها بهتر بوده است. در زمان حصول بهبودی گروه tsa+il-22, lack+il-22 وزن بالاتری داشتند. که گروه lack+tsa+il-12+il-22 نسبت به سایر گروه ها حصول بهبودی سریع تری از نظر اندازه زخم داشته اند و اندازه زخم آن در ابتدای دوره و انتهای دوره کمترین میانگین را داشته است. و بطور کل گروه های که همراه ژنil-22 دریافت کردند اندازه زخم کمتری نسبت به گروه مشابه فاقد دریافت il-22 داشته اند. گروه tsa+il-22 از سطح بالاتری از نظر گاما اینترفرون برخوردار بوده است. کلیه گروه هایی که دارای il-22 بودند کاهش il-4 آنها بیشتر از گروه های کنترل بود. و در مجموع lack+tsa+il-22 علیرغم اینکه بیشترین میزان کاهش il-4 را در طی دوره داشته ولی lack+il-22 در پایان دوره از میانگین il-4 کمتری برخوردار بوده است.در گروه های lack+tsa+il-12+il-22 مقدار igg2a بالاتری نسبت به سایر گروه ها داشته و این گروه کمترین وزن طحال را نشان داد. نتایج تحقیق نمایانگر کارایی سایتوکاین اینترلوکین 22 در بهبود لیشمانیوز جلدی می باشد.